Αντιστασιακές εκδηλώσεις

Το καλοκαίρι του 1968 και συγκεκριμένα στις 13 Αυγούστου θα γίνει η πρώτη δολοφονική απόπειρα κατά του Παπαδόπουλου. Ο Αλέκος Παναγούλης προσπάθησε με εκρηκτικό μηχανισμό να δολοφονήσει τον δικτάτορα που κατευθυνόταν προς το Λαγονήσι. Η απόπειρα απέτυχε και ο Παναγούλης συνελήφθη.
Ο Αλέκος Παναγούλης δικάστηκε τον Νοέμβριο του ίδιου έτους μαζί με άλλα μέλη της οργάνωσης "Εθνική Αντίσταση" και καταδικάστηκε δυο φορές εις θάνατον. Ο Λευτέρης Βερυβάκης καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά, ενώ άλλα οκτώ άτομα καταδικάστηκαν σε βαριές ποινές.
Κορυφαία αντιστασιακή εκδήλωση ήταν η κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου. Ο Γεώργιος Παπανδρέου πέθανε την 1η Νοεμβρίου 1968. Την κηδεία του παρακολούθησαν εκατοντάδες χιλιάδες λαού, οι οποίοι διαδήλωσαν στους δρόμους της Αθήνας υπέρ της δημοκρατίας και ζητώντας την κατάργηση του δικτατορικού καθεστώτος.
Στις 29 Μαρτίου του 1969 ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης καταφέρθηκε εναντίον των δικτατόρων, τονίζοντας ότι το καθεστώς αυτό είναι αντίθετο προς τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας που χαρακτηρίζουν τον ελληνικό λαό.
«Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς όλως διόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας, στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. Δεν θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δεν λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς δεν πρόκειται μόνο γι' αυτόν τον κίνδυνο. Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μας βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία τόσο το κακό προχωρεί. Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω».
Στην διαρκώς ογκούμενη αντίσταση του Ελληνικού λαού κατά της τυραννίας, η Χούντα απαντά με συλλήψεις αγωνιστών, δίκες και βαριές καταδίκες. Έτσι, στις 13 Απριλίου 1970 το Στρατοδικείο Αθηνών καταδίκασε 20 στελέχη της αντιδικτατορικής οργάνωσης "Δημοκρατική Άμυνα". Μεταξύ αυτών οι καθηγητές Σάκης Καραγιώργος και Γ. Α. Μαγκάκης, στους οποίους επιβάλονται ισόβια στον πρώτο και 18ετης κάθειρξη στον δεύτερο, ο αντιστράτηγος Γ. Ιορδανίδης και ο τότε φοιτητής Νομικής Νίκος Κωνσταντόπουλος, στους οποίους επιβάλεται κάθειρξη 8 ετών κ.α. Επίσης, στις 8 Ιουλίου καταδικάστηκαν σε ισόβια δεσμά τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ Ν. Καλούδης, Ζ. Ζορζοβίλης και Ι. Γιάνναρης και σε διάφορες ποινές από 15 έως 20 χρόνια άλλα 10 άτομα.
Η Θεσσαλονίκη συνεισέφερε στον αγώνα για την ελευθερία όχι κατά το μέτρο των δυνάμεών της, αλλά πολύ περισσότερο από αυτό. Στο διάστημα 1967-71 -οπότε παύει να λειτουργεί το Εκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης- έγιναν περίπου 12 μεγάλες δίκες αντιστασιακών, μεταξύ αυτών η δίκη του "Πατριωτικού Μετώπου", της "Δημοκρατικής Άμυνας", της ΟΚΝΕΘ, της "Λαϊκής Πάλης" κ.α., στις οποίες καταδικάσθηκαν συνολικά πάνω από 100 κατηγορούμενοι. Στα τέλη του 1972, σε σύνολο περίπου 400 πολιτικών κρατουμένων από όλη την Ελλάδα, οι 80 (το 20%) είχαν καταδικασθεί από το Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. Θα πρέπει επίσης να πρσθέσουμε τους 500 περίπου εκτοπισμένους στη Γυάρο, στη Λέρο, τον Ωρωπό που είχαν συλληφθεί "προληπτικά" αμέσως μετά το πραξικόπημα. Αξίζει να σημειωθεί ότι, από τους 30 περίπου "ισοβίτες" πολιτικούς κρατούμενους οι 12 είχαν καταδικασθεί στη Θεσσαλονίκη.